tekst
Geen categorie
De verbeelding van de lezer
Recensie door Hans Muiderman
Pompen of verzuipen. Handen als kolenschoppen drukken iemand onder water. Hij voelt hoe het lichaam even tegensputtert. Verdrinkt hier iemand? Een krantenbericht op groezelig papier uit de tijd dat ‘eist’ nog als ‘eischt’ geschreven werd.
Het dunne ik
Door Rob van Dam
In A Quiet Passion, een film over de negentiende-eeuwse Amerikaanse dichteres Emily Dickinson – zij van de streepjes – komt een kitscherige scène voor waarin zij zich tot een baby richt met het volgende gedicht:
I’m Nobody!
Een blik in de spiegel
Door Rob van Dam
Voelt u ook zo’n weerzin tegen Trump? Dat kapsel, die tronie, dat gebullebak? Zijn rijkdom, zijn wansmaak? Hoe is het toch mogelijk dat zo’n barbaar, enz. En Clinton had nog wel meer stemmen, enz.
Geachte lezer,
‘Schrijf voor de lezer, wees van waarde voor de auteur.’*
Dat is een mooi uitgangspunt bij het schrijven van een recensie. Een groot aantal van de recensenten van Literair Nederland heeft zich onlangs twee dagen lang verder gekwalificeerd in de literaire kritiek d.m.v.
Onderstrepingen
Door Stefan Ruiters
‘Men had zijn werk en rondom de vernietiging.’ De dit jaar te vroeg overleden Wim Brands onderstreepte deze zin als enige in de verhalenbundel De meester van de Laërtes (1975) van F.C.
Wel een naam, geen karakter
Recensie door Mandy Kraakman
Nadat Gil op zijn achttiende het gymnasium heeft afgerond, kan hij zich volledig richten op zijn grote droom: toegelaten worden tot het conservatorium van Parijs.
Pianist in spé
Het komende jaar zal in het teken staan van de piano, maar eerst gaat hij op vakantie met zijn beste vriend Olivier.
De wereld gaat aan vlijt ten onder
Column
In mijn tuin staat een eik. Ik vond hem bij het uittrekken van onkruid. Vier blaadjes heeft hij, gedeeltelijk roodachtig, en hij is amper tien centimeter hoog en toch onmiskenbaar een eik.
Recent
19 december 2017
18 december 2017
15 december 2017
14 december 2017
13 december 2017
12 december 2017
Literair Nederland - 10 jaar geleden
21 juli 2009
Door Marjolein PaalvastAls kind had ik een sleutelhanger in de vorm van een diamant. Urenlang kon ik me daarmee vermaken: afhankelijk van hoe je door het geslepen glas heen keek, veranderde de wereld die aan de andere kant lag van kleur, vorm of ? mijn favoriet ? van onder- en bovenkant. De truc was om de diamant steeds slechts een fractie van een slag te draaien ? het voorwerp dat je bekeek bleef hetzelfde, maar door de lichte verandering van waarneming zag het er wel ineens totaal anders uit.