Je zou kunnen zeggen dat de tweede roman van Sanneke van Hassel gaat over ‘boze Nederlanders’, of zoals Sybrand Buma ze onlangs herdoopte ‘gewone Nederlanders’, en een personage dat daar lijnrecht tegenover staat.
‘Wat voor mij gewoon de vaststelling was dat rassen met elkaar onverenigbaar zijn wanneer ze eenzelfde leefomgeving delen, werd door de meesten van mijn tijdgenoten direct beschouwd als een aansporing tot haat en een misdaad tegen de menselijke waardigheid.’
Dat schrijft Jean Raspail in zijn roman De ontscheping (Le Camp des Saints*) uit 1973 waarin de westerse blanke wereld zijn ondergang tegemoet gaat doordat goedbedoelende mensen hun soortgenoten uit ontwikkelingslanden voortdurend willen helpen –
Behalve de titel lijkt alles er uiterlijk op te wijzen dat de peer en ander proza, een dun boekje met veel witruimte, een poëziebundel is. En toch is er nadrukkelijk sprake van proza in de titel, alsof er een statement wordt gemaakt.
Plinius was senator en consul van Rome maar ook advocaat en letterkundige. Hij leefde van ca. 62 tot ca. 113 na Chr. Hij was een ontwikkeld, humaan en rijk man.
De dichter Hans Sleutelaar doet zijn naam eer aan. Hij blijft aan zijn oeuvre ‘sleutelen’ tot er bijna niets van overblijft. ‘het schrompelt als een kriks ineen’, zou men vrij naar ‘De blauwbilgorgel’ van C.
Als je De schone slaper van Allard Schröder leest, kun je niet om de beroemde vertelling heen van Selene en Endymion uit de Griekse mythologie. De maangodin Selene wordt, tijdens haar rit langs het hemelgewelf verliefd op de jonge, slapende herder en drukt hem steeds een kuise zoen op de lippen.
In Druiven der gramschap (Grapes of Wrath) (1939) trekt de boerenfamilie Joad weg uit Oaklahoma vanwege de grote droogte, de Great Dust. De akkers, die de leden hebben gepacht leveren niets meer op en ze zien California als het land waar het allemaal veel beter zal zijn.
Dichteres Marsman heeft een gevarieerde, speelse roman geschreven die een persoonlijke, frisse blik werpt op de klimaatproblematiek. Marsman zet de lezer over verschillende thema’s aan het denken, maar verliest zich soms in lange uitweidingen over uiteenlopende onderwerpen.
Hebt u zin om nog eens een complexloos verhalende negentiende-eeuwse roman te lezen van het soort dat niet meer wordt geschreven, maar ziet u er wat tegenop om wekenlang bij een knetterend haardvuur door te brengen of bent u niet voldoende bemiddeld om huispersoneel in dienst te nemen dat voor uw leesgemak gedienstig loodzware turven voor u op ooghoogte kan houden?
De redactie van Kluger Hans is in de afgelopen drie jaar twee keer volledig van wacht gewisseld. Stijl en toon van het tijdschrift lijken hier niet onder te lijden. Ergo, steeds beter komt uit de verf waar oprichter Xavier Roelens in 2008 de nadruk oplegde, namelijk dat ‘literatuur iets is tussen lezen en auteur en geen van beiden precies weet wat er staat.’
Aan het einde van het derde seizoen van Netflix’ successerie Fargo zegt één van de hoofdpersonen: ‘The past is unpredictable. Which of us can say what actually occurred, and what is simply a rumour, misinformation or opinion?’ Daaraan zou je de herinnering kunnen toevoegen.
In een klein dorp aan de rand van de wereld waar de winter weigert te wijken voor de zomer en de mensen een laagje ijs om hun hart hebben, woont de 11 jarige Nhung.
Met De Vliegeraar schaarden honderden boekenfans zich achter de schrijver Khaled Hosseini. De kritiek die de schrijver over dit boek ontving– het verhaal waarin de vriendschap van twee Afghaanse jongens wordt beschreven- was jubelend. Hosseini werd geprezen om zijn ontroerende, meeslepende en mooie manier van schrijven. Met zijn nieuwe boek Duizend schitterende zonnen, waagde Hosseini een tweede poging.